پیغمبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله روزى در جمعی از اصحاب، دو بار فرمود: خداوندا! برادران مرا به من بنمایان.
اصحاب عرض کردند: یا رسول اللَّه! مگر ما برادران شما نیستیم؟
حضرت فرمود: نه! شما اصحاب من میباشید، برادران من مردمى در
آخرالزمان هستند که به من ایمان مىآورند، با اینکه مرا ندیدهاند. خداوند
آنها را با نام و نام پدرانشان، پیش از آنکه از صلب پدران و رحم
مادرانشان بیرون بیایند، به من شناسانده است. ثابت ماندن یکى از آنها بر
دین خود، از صاف کردن درخت خاردار (قتاد) با دست در شب ظلمانى، دشوارتر
است. و یا مانند کسى است که پارهاى از آتش چوب درخت (غضا) را در دست نگاه
دارد. آنها چراغ هاى شب تار میباشند، پروردگار آنان را از هر فتنه تیره و
تارى نجات میدهد.[1]